Monday, September 17, 2007

oras nga lang / it was only time


akala ko tapos na. nasira na ang pagkakaibigan aking itinamin.
i thought it was the end. broken is the friendship that i have planted.

akala ko wala ng pag asa, ang tiwalang aking naipundar ay mawawala na lang na parangbula.
i though there was no chance, the trust that i have invested will just burst like a bubble.

akala ko huli na ang lahat, magiging isang ordinaryong tao na lang ako sa kaibigang matalik na tinuring ko.
i thought it was too late, ordinary beings would be left of the once best friend i had

ngunit oras lang pala ang kailangan ng tao
but time is what a person needs

malaki ang nagagawa ng oras, madaming naayos pag binigyan ng oras.
time can do big things, lots of things may be fix given ample time.

at ng dahil sa kaganapang ito ay nagkaroon ako ng panibagong natanto
and because of this event,i had another insight

hanggat may oras may pag asa
while there is time there is hope

kaya siguro sa ngayon, hanggat ako ay hindi pa pinapatigil, ay itutuloy ko parin ang pagtahak sa landas na ito
maybe that is why upto now, while im not yet being stopped, i still continue to pursue this road

hindi ko sya bibitawan. yan ang natutunan ako sa matalik kong kaibigan.
i will not let you go. that is what i have learned from my best friend.

at yun din ang leksyon isasabuhay ko sayo
and that is the lesson that i will pursue to you

sayong tinuturing kong diwata...
you who i considere as fairy...
Powered By Blogger